ضحاک، بوسه ی شیطان و دانشگاه
1- نقدهای رضا امیرخانی بر دانشگاه (نشت نشاء) را وقتی می خوانید حتی اگر نپذیرید مجبور می شوید به آن فکر کنید.
به عنوان نمونه او فقط می گوید: مغز دو جوان ایرانی روزانه خوراک دو ماری می شد که اثر بوسه ی شیطان بر روی شانة ضحاک بودند و شما از خودتان می پرسید: روزانه مغز چند جوان در آموزش و پژوهش بی مار دانشگاه نابود می شود؟
انگار خود دانشجویان هم متوجه این درد هستند که زیاد می گویند: مخمان را خورد.
2- در دعاها همان گونه که از شیطان به خدا پناه برده اند از دانشی که بی فایده است نیز به خدا پناه برده اند. (اعوذ بک من علم لاینفع)
دانشی که فایده نداشته باشد مانند شیطان تباهگر است. چنین دانشی فقط مغز را اشغال نمی کند. مغز را متلاشی می کند. چنین دانشی جوانی را که گل عمر است می گیرد و قابلیت های زندگی اجتماعی و خانوادگی و اقتصادی را مختل می کند.
وقتی حاصل آموزش و پژوهش در دانشگاه علم لاینفع باشد، این دو می شوند همان دو مار روی شانه های ضحاک که سالهاست مثل خوره مغز و در واقع تمام هستی میلیونها جوان را می خورند و نابود می کنند.
ضحاک خودش بدخواه کشور نبود و خود ایرانی ها او را انتخاب کرده بودند. مارهایی که روی شانه داشت حاصل بوسه شیطان بودند.
دانشگاه هم یک انتخاب ملی است و انتخاب بدی نیست. اما دانش بی فایده اثر بوسه ی شیطان بر شانه های دانش گاه است. جوانهایی که مغز آنها با چنین دانشی پر می شود حتی توان مدیریت یک زندگی مشترک را نیز ندارند (آمار میلیونی طلاق در تحصیل کرده ها) و برای تسکین درد خوره ای که به جان مغز آنها افتاده به انواع مخدر پناه می برند (آمار اعتیاد در تحصیل کرده ها).
در بخش پایانی کتاب با عنوان
چه باید کرد؟
پیشنهاد یک انقلاب کوپرنیکی مطرح می شود که به جای اینکه استاد به دانشجویان نمره بدهد دانشجویان در ارزیابی مستمر از استادان نقش اصلی را داشته باشند.
الان نظرسنجی ها از دانشجویان صوری است و تنها در هنگام ارتقا (بهره مندی بیشتر از خوراک مغز) گزارش بی تاثیری از آن وجود دارد.
می توان مدل هایی را طراحی کرد که دانشجو استاد را انتخاب کند. حتی لازم به طراحی هم نیست. چنین مدلهایی هم در غرب وجود داشته و هم در شرق. فقط شرطش این است که به فارغ التحصیلان جوان هم مجال سخن گفتن بدهیم تا حق انتخابی برای دانشجویان فراهم شود.
