رشته ی فرزندان استادان علوم انسانی

علوم انسانی اهمیت دارند و نقشی بنیادین در جامعه و تاریخ دارند. این درست است. 
اما اینکه رشته های علوم انسانی و مدرکهایی که دانشگاه می دهد در توسعه ی علوم انسانی نقش دارند درست نیست. 

چون از این رشته ها و دوره ها نظریه پرداز یا پژوهشگر بیرون نمی آید. 
دلیل اینکه این رشته ها تعطیل نمی شوند این است که  دولت به استادان تعهد داده است برای آنها دانشجو بفرستد. 

این استادان برای علاقه مند کردن دانشجویان مدام از اهمیت علوم انسانی می گویند که البته حرفشان درست است. اما این روش و این محتوایی که در دانشگاه هست با علوم انسانی  فرسنگها  فاصله دارد. استادان این را می دانند. ولی منفعت شخصی آنها در این است که دانشجویان این را ندانند و در طول دوره انصراف ندهند.

بیشتر استادان علوم انسانی به پراگماتیسم باور دارند و آن را این گونه می فهمند که حقیقت آن چیزی است که به نفع تو باشد.
به همین دلیل سه پرسش زیر را که به نفع آنها نیست هیچ گاه در کلاسها مطرح نمی کنند:

 

1- چند درصد از فارغ التحصیلان رشته های علوم انسانی شغلی متناسب با مدرک خود پیدا می کنند؟ (در برخی رشته ها فقط تعداد بسیار محدودی می توانند در همین چرخه ی معیوب دانشگاه وارد شوند و تدریس کنند.)

 

2- چند درصد از دانشجویان کارشناسی  در همان رشته در تحصیلات تکمیلی نیز ادامه ی تحصیل می دهند؟ (در برخی از دوره ها دو نفر از 50 نفر.)

 

3- چند درصد از  استادان، دختران و پسران خودشان را (یا دست کم فرزندان اقوام خود را)  تشویق می کنند که به  این رشته ها وارد شوند و از کلاسهای خود آنها بهره مند شوند؟ (من کسی را نمی شناسم و از یکی از مدیران دانشکده های علوم انسانی هم پرسیدم  پاسخش منفی بود.)

 

شاید این هم بخشی از نتایج پراگماتیسم باشد که چند هزار استاد مدام فرزندان دیگران را تشویق می کنند در رشته ی علوم انسانی بمانند و هیچ وقت فرزندان خود را تشویق نمی کنند به این رشته ها بیایند. در سایر رشته هایی که کاربردی در جامعه ندارند نیز وضعیت مشابهی حاکم است و باز به دلیل پراگماتیسم استادان هیچ گاه به دانشجویان نمی گویند که فرزندان خود آنها در رشته ایی  تحصیل می کنند که منفعتی در آن است.