ورزش رهبانی
تابستان امسال با جمعی از همکاران از جایی شبیه به یک دیر رهبانی دیدن داشتیم. فردی که واسطة این دیدار بود از راهبان قبلی دیر بود. او هنگامی که در مورد قوانین داخلی دیر صحبت می کرد توضیح داد که در این دیر ورزش کردن جرم است و اگر کسی در ورزشهای گروهی شرکت کند با او برخورد می شود. او که به ورزش فوتبال علاقة زیادی داشت می گفت: خود من قبلا به دلیل شرکت در بازی فوتبال در آستانة اخراج قرار گرفته ام.
محیط دیر یک باغ بسیار بزرگ بود که تقریبا همة میوه های متناسب با آب و هوای منطقه در آن یافت می شد. درختهای پر از میوه در آن محیط پر رفت و آمد از زهد راهبان خبر می دادند و نظم درختها نیز انضباط حاکم بر محیط یک دیر را به خوبی نشان می دادند. رئیس دیر در محیط باز با ظرفی از میوه های همین درختها از ما پذیرایی کرد. از سخنانش معلوم بود که به خوبی ذهنیت ما را حدس زده بود و بیشتر سعی داشت سخت گیری هایی را که بر راهبان می شود توجیه کند.
در مورد منع ورزش دفاعیة او این بود که در اینجا راهبان ورزشهای خاص به خود را دارند و فرصتی برای ورزش مدرن نیست. او می گفت با اینکه خشکشویی در داخل دیر دایر شده است اما راهبانی که نیاز به ورزش بدنی دارند معمولا شستشوی لباسهای خود را با دست انجام می دهند. راهبان همچنین موظف بودند چند ساعت در هفته در کتابخانه و آشپزخانة دیر کار کنند و در این چند ساعت معمولا تحرکی را که برای سلامتی لازم است تجربه می کردند. رئیس دیر به شوخی یا جدی این را هم گفت که اگر کسی احساس کند به تحرک بیشتری نیاز دارد می تواند در کشاورزی فضای سبز همکاری داشته باشد و با خنده گفت: تا به امروز داوطلبی برای این کار نداشته ایم و بنابراین دلیلی ندارد راهبان انرژی خود را در فوتبال یا ورزشهای مشابه با آن هدر دهند.
او فکر می کرد وقتی با انرژی بدن می توان کار مفیدی انجام داد عاقلانه نیست این انرژی در سونای بخار یا زمین فوتبال بسوزد و نابود شود. رئیس راهبان از سخت گیری های دیگری هم خبر داد. مثلا از منع روزنامه و تلویزیون. از واکنش همکاران مشخص بود آنها با این سخت گیری ها موافق نیستند. اما بعد از خروج از دیر معلوم شد که در مقایسة ورزش رهبانی با ورزش مدرن نظرها یکسان نیست. مسئله این بود که آیا انرژی بدن نیز قیمت دارد که رئیس راهبان می گفت نباید آن را بی جهت هدر داد؟
