دو کاربرد حمل شایع و اولی

1- نخستین کاربرد این تقسیم در بحث از پارادکسهای صدق است.
مسئله: کاربرد محمول صدق در زبان طبیعی به پارادکس ختم می شود. مثل زمانی که من بگویم "این جمله کاذب است." 
 

راه حل: 
صدق و کذب تقابل عدم و ملکه دارند. (یعنی برای اینکه چیزی صادق باشد باید قابلیت آن را داشته باشد. ) مثلا جمله می تواند صادق یا کاذب باشد. (اما جمله به حمل شایع و نه به حمل اولی) یعنی مصداق جمله می تواند صادق یا کاذب باشد و نه لفظ یا واژة جمله.
در مثال بالا جمله یک واژه ی بدون مصداق است. 
ابتدا باید جمله ای بیان شود تا بتواند صادق یا کاذب باشد.
سایر نمونه های پارادکس صدق به این سادگی نیستند و پیچیده تر هستند. اما با تحلیل  سایر مثالها هم در نهایت صدق و کذب به یک جملة بدون مصداق نسبت داده شده است.

2- تقسیم حمل شایع و حمل اولی در نقد برهان وجودی نیز کاربرد دارد. 
از این دو مقدمه که وجود یک کمال است و  خدا بنابرتعریف هر کمالی را دارد، فقط می توان نتیجه گرفت که خدا بنا بر تعریف وجود دارد.

مثل این است که یک نفر بگوید" 101 دلاری چاپ شده " بنا بر تعریف چاپ شده است. این درست است. اما آیا با این استدلال می توان نشان داد که چنین اسکناسی  مصداق خارجی دارد و در واقع هم چاپ شده است.

بحث از وجود خدا در این است که آیا  تعریف خدا مصداقی هم دارد. برای یافتن خدا توجه به تعریف آن کافی نیست و باید به خود وجود توجه کرد. برهان صدیقین از این مسیر به خدا می رسد. از اینکه چیزی هست، می توان نتیجه گرفت که چیزی هست که وجود خود را از غیر نگرفته است. انسان مصداق چنین وجودی نیست و هیچ انسانی حتی مالک یک اتم از وجود خود نیست. پس او وابسته به وجودی است که مستقل است و مالک تمام هستی است. البته پذیرش وجود خدا هزینه ی زیادی دارد. چون اگر او مالک وجود است قوانین استفاده از وجود بر اساس خواست مالک تنظیم می شود. یافتن خدا چندان مشکل نیست، اما این هزینه مانع اصلی پذیرش وجود خداست.