رنج ناشی از خودکشی یک انسان مشهور

کسانی که به خودکشی فکر می کنند بیشتر به دلیل رنجهای زندگی است. حتی در اوج رفاه نیز رنج بی معنایی و پوچی وجود دارد.

اما خودکشی فقط با دو شرط باعث کاهش رنج می شود:

 

1- شرط نخست این است که زندگی و آگاهی با مرگ خاتمه یابد. اما اگر زندگی به شکل دیگری ادامه یابد خودکشی آغاز رنجهای شدیدتر است. 

در این صورت فردی که خودکشی کرده است پس از مرگ رنج مضاعفی خواهد داشت. یکی به این دلیل که او یک قاتل است (خودکشی نیز نوعی قتل است). دوم اینکه او با دست خودش زمینة رشد خود را نابود کرده است. در زندگی پس از مرگ نیز اینکه انسانی به عمد و با انتخاب خودش نارس متولد شده باشد رنج زیادی دارد. این رنج جاودانه با حس قاتل بودن که جمع شود بسیار بیشتر از هر میزان از رنج قابل تصور در این جهان است.

 

2- شرط دوم خودخواهی است. فردی که خودخواه نیست وقتی میزان رنج حاصل از رفتار خود را حساب می کند به رنج دیگران نیز توجه می کند. 
خودکشی حتی اگر رنج یک نفر را کاهش دهد رنج اطرافیان را افزایش می دهد و در مجموع چنین اقدامی باعث کاهش رنج در روی زمین نمی شود.
 

میزان رنج ناشی از خودکشی برای اطرافیان به میزان شهرت نیز بستگی دارد. بنابراین خودکشی برای افراد مشهور بسیار خودخواهانه و بدترین نوع مرگ است. چون خودکشی یک فرد مشهور ممکن است حال تمام افراد جامعه را بد کند. 

 

انسان برای اینکه به خودکشی فکر نکند کافیست  به زندگی بعد از مرگ ایمان داشته باشد و یا دست کم خودخواه نباشد.

 

یک جامعه ایدئال که هر دو شرط را داشته باشد در زبان خود واژه خودکشی را نیز نخواهد داشت. نه به این دلیل که این واژه پر از انرژی منفی است (که هست). بلکه به این دلیل که اصلا خودکشی فقط با نگاه مادی ممکن است و اگر حیات بعد از مرگ وجود داشته باشد خودکشی ناممکن است. انتقال از یک مرحله از حیات به مرحله دیگر فقط خودزنی است و خودکشی نیست. این خودزنی ممکن است انسان را ناقص و دردمند کند. اما حیات انسان را نابود نمی کند و رنجهای خود فرد و خانواده و جامعه را افزایش می دهد.