خانه دوست: (دست نوشته های سفر حج 1)
جویندگان نور در مدینه احرام می بندند و بعد از نماز عشا فوج فوج به سمت مکه حرکت می کنند تا جمال خدا را زیارت کنند. آنها قبل از نماز صبح می توانند در گهوارة خروشان اهل طواف آرام بگیرند و در دریای زائران روان شوند. رسم است که زائران ایرانی دسته جمعی وارد خانة خدا می شوند. قرارشان این است که تا پیش از دیده شدن کعبه، سرها پایین باشد. جمعیت سفید پوش گام به گام نزدیک می شوند. تن های بی تاب از رواقها و سردرها عبور می کنند. دلها در شوق دیدن کعبه پرپر می زنند. نزدیکتر می شوند. لبها می لرزند. مقابل کعبه می رسند. روحانی کاروان با صدای بلند بانگ الله اکبر می زند. دل ها می تپند. چهره ها روشن می شوند. چشمها باز می شوند. همه به کعبه نگاه می کنند. دستها را به سوی آسمان می گشایند. زمزمه های دعا بر لبها می روید. همه اشک می ریزند. همه سجده می کنند. همه گریه می کنند. «لبهایی لبریز از موج زمزمه در بستری از سنگهای سپید» با بارانی از اشک «من» و «ما» و «شما» را می شوید. بهار می شود. در شب خیس محبت همه جا گلهای نیایش می روید.
«یاری کن و گره زن نگه ما و خودت با هم
باشد که تراود در ما، همه تو.»
این نجوای نمناک دیدنی ترین تابلوی سحرهای خانة آن آشناست. سحرها که پنجرة آسمان برای دعا گشوده است، در خانة خدا بیش از هر جای دیگر دانه های نور می بارد و دانه های سبز تسبیح بر لبهای زائران می روید. در سحرهای کعبه از آسمان خوشه های کهکشان می آویزد. بعد از این سجدة دسته جمعی که پر از هوشیاری و آرامش است، در حالی که گونه ها شبنم زده، چشمها مستِ اولین تماشا و لبها «لبریز ز سرمستی و سر ریز ز هستی» همه هوس آب زمزم می کنند. جمعیت جامی از نور می نوشند و برای طواف به سوی دریایی پر از تپش و آهنگ و نور روان می شوند. در دل شب جویندگان نور قرار است در نگاه آن آشنا نورپیمایی کنند. « مستان به راه افتاده اند، هر طرف صف به صف.» در لحظه طواف همه موجی از دریا می شوند و زلال. همه از آب روان، ساده تر و از سایه افتاده تر می شوند. از گامهای سبک این جویبار روان فقط صدای خواهش پرواز بر می خیزد و دانه های باران عشق است که از روی پلک تر شوق بر روی گونه ها می غلطد.
