عصر توهم و پیروزی هسته ای

عصر توهم جایگزین عصر اطلاعات است. در عصر توهم مجاز بر حقیقت چیره می شود و رسانه های مدرن می توانند هر پنداری را واقعی جلوه دهند. شبکه هایی که قرار بود از حقیقت پرده برداری کنند آن را می پوشانند و انکار می کنند و در عوض آنچه را می سازند به عنوان واقعیت عرضه می کنند. خبرسازی جایگزین خبررسانی می شود. شبکه های ارتباطی انسان ها را از هم و از جهان واقعی جدا می کنند و آنها را یکه و تنها در تار و توری که در محیطهای مجازی می بافند رها می کنند.

رسانه ها و شبکه های مجازی هیجان و عاطفه را نیز مدیریت می کنند. هیجانی که در محیط های مجازی ابراز می شود کاذب و بدلی است. اما فقط احساس و عاطفه نیست که در محیطهای مجازی هرز می رود. ذهن های تشنة آگاهی نیز از راه موتورهای جستجو در باتلاقی از داده ها گرفتار می شوند. گاهی برای مرور نتایج یک جستجوی ساده و جدا کردن داده های معتبر از نامعتبر به زمانی بیش از یک عمر نیاز است. آنچه قرار بود سرعت ایجاد کند اکنون بیش از هر چیزی زمانبر و دست و پاگیر است. ذهنهای خالی از داده و تحلیل به حافظه و برنامه های کامپیوتر خود تکیه دارند. حتی دیگر نام کتابها هم در حافظه ها نمی ماند.

رسانه ها در عرصة سیاست نیز دنیایی مجازی می سازند. آنها بحران های واقعی را نادیده می گیرند و بحرانهایی خیالی خلق می کنند و در این بحرانهای خودساخته می توانند معنای پیروزی و شکست را تغییر دهند و جای بازنده و برنده را عوض کنند. توافقنامة هسته ای بزرگترین رویداد رسانه ای در عصر حاضر است. این توافق بیش از هر چیز یک اتفاق رسانه ای بود و ماهیتی رسانه ای داشت. تلاش رسانه ها برای غلبة مجاز بر حقیقت از زمانی آغاز شد که توانستند اقتصاد ایران را که با توجه به شاخصهایی مانند مدیریت بهره وری و میزان کاری که در آن انجام می شود گرفتار مشکلات متعارف و تکراری است، ورشکسته و فلج شده معرفی کنند. امضای یک توافقنامه به عنوان کلید حل مشکلاتی معرفی شد که بیشتر ریشه ای تاریخی و فرهنگی داشتند. فقط رسانه های مدرن می توانستند عقبگرد در صنعت هسته ای را به عنوان یک پیروزی هسته ای جلوه دهند. مگر نمی بینید عربستان و اسرائیل در برابر رسانه ها و بیشتر به دلیل اینکه اصلا کشور شما وجود دارد چه قدر عصبانی هستند، پس شک نکنید که این توافقنامه یک پیروزی بزرگ است.

اوج تقابل بین جهان واقعی و جهان رسانه ها در جایی است که قرار می شود 98 درصد آنچه در روی زمین و در جهان واقعی به دست آمده است اکسید شود و در عوض رسانه ها ما را به عنوان قدرتی هسته ای به رسمیت بشناسند. شما از لحظه امضای قرارداد از حقوق هسته ای مشروع برخوردار هستید. اما مشروط بر آنکه محدودیتهایی بی سابقه و طولانی مدت بر صنعت هسته ای خود اعمال کنید. شما از امروز در رسانه ها یک قدرت منطقه ای موفق هستید و مقامات اروپایی برای سفر به کشور شما صف می کشند. اما آنچه را هیچ رسانه ای گزارش نمی کند این است که دانشمندان شما بازجویی می شوند و غربی ها از هر سایتی که اراده کنند بازرسی می کنند. سایت فوردو در جهان رسانه ها فعال است. اما این سایت بر روی زمین حق غنی سازی ندارد. حق تحقیق و توسعه نیز فقط در جهان رسانه ها برای شما محفوظ می ماند. اما در جهان واقعی اجازة متصل کردن چند دستگاه به یکدیگر را ندارید. اراک می ماند. اما قلب راکتور با بتن پر می شود. 

نگران نباشید. بین ده تا بیست و پنج سال آینده همه چیز به وضعیت عادی بر می گردد. مشروط بر آنکه از اکنون به فکر تغییر رفتار و هویت خود باشید. شما این افتخار را داشته اید که با پنج کشور مقتدر جهان در برابر صدها رسانة مدرن توافقنامه امضا کنید و اکنون که اقتدار شما در رسانه ها ثابت شده است پس لطفا رفتار خود را در یمن، بحرین،‌ لبنان، سوریه، عراق و هر جای دیگری مطابق با منافع این کشورها تنظیم کنید. اگر می خواهید به پیروزی رسانه ای شما خدشه ای وارد نشود از این پس حتی در کشور خودتان نیز مطابق معیارهای غرب تصمیم بگیرید.

در فضای مجازی شما حق دارید هر سایتی را تأسیس کنید و تقریبا از هر سایتی بازدید کنید. (سایتهایی که ممکن است اطلاعات آنها در اقتدار شما بر روی زمین تأثیر داشته باشد یک استثنا هستند.) هر گونه محدودیت برای تأسیس سایتهای مجازی نقض حقوق شهروندان ایرانی است. اما در فضای واقعی تأسیس سایت هسته ای ممنوع است و بازرسان حق دارند از هر سایتی که شما بر روی زمین خودتان دارید بازدید کنند. منابع مربوط به دانش هسته ای از سوی غرب فیلتر است و هیچ فیلترشکنی برای ورود به پایگاه های مجازی دانش هسته ای در اختیار کاربران ایرانی قرار نمی گیرد. اما بمبهای بتون شکن  داستان دیگری دارند و به راحتی در اختیار دشمنان دانش هسته ای قرار می گیرد.

در عصر توهم آزادی اندیشه نیز یک سراب خیالی است. رسانه ها با نادیده گرفتن ارزشهای اخلاقی و دینی احساس آزادی را به مخاطب القا می کنند و در عوض او را اسیر خود می کنند، خواسته ها و نیازهای او را تعیین می کنند،‌ افکار او را شکل می دهند و هویت او را دستکاری می کنند. بایدهایی که توسط رسانه ها جایگزین بایدهای اخلاقی و دینی می شود نهایت ندارند و صرفا منافع صاحب رسانه را تأمین می کنند. مخاطب رسانه های مدرن به اندازه ای از دنیای واقعی غفلت دارد که فرصتی برای اعمال آزادی ندارد. در عصر توهم رسانه ها بر ذهن ها حکومت می کنند و جهانی مجازی را برای آنها می سازند تا صاحبان رسانه بتوانند سیطره خود بر جهان واقعی را حفظ کنند.